به گزارش سلامت نیوز به نقل از همشهری آنلاین، برخی از عوامل مانند ژنتیک و جنسیت قابل تغییر نیستند. با این حال، بسیاری از عوامل دیگر که عادات روزانه ما را در بر می‌گیرند، مانند تغذیه، فعالیت بدنی، کاهش استرس، سیگار نکشیدن و خواب مناسب را می‌توان در طول عمر موءثر دانست.

به گزارش مدیکال نیوز تودی، نتایج یک مطالعه جدید از محققان دانشگاه «جیواسکیلا» در فنلاند نشان می دهد که اگرچه ورزش برای داشتن زندگی طولانی مهم است، پیروی از سایر عادات سبک زندگی سالم ممکن است تأثیر بیشتری داشته باشد.

طول عمر: ورزش ممکن است عامل اصلی نباشد

آنا کانکانپا، محقق پروژه در مرکز تحقیقات مرتبط با پیری در دانشکده علوم ورزش و سلامت در دانشگاه جیواسکیلا در فنلاند و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت که تصمیم گرفته رابطه بین فعالیت بدنی در اوقات فراغت و خطر مرگ و میر را مطالعه کند، چرا که پیشتر نتایج یک تحقیق قبلی انجام شده در همین دانشگاه حکایت از آن داشت این ارتباط ممکن است به دلیل تأثیرات ژنتیکی باشد.

یک سری تحقیقات قبلی ارتباط بین ورزش و کاهش خطر مرگ و میر ناشی از همه علل و بیماری‌های قلبی عروقی را نشان داده بود، با این حال نتایج برخی دیگر از تحقیقات قبلی نشان داده بود که ورزش در افراد مسن یا افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن لزوما به تنهایی باعث کاهش مرگ و میر نمی‌شود. به گفته محققان، این ممکن است نشان دهد که عوامل زمینه‌ای دیگری به جز ورزش بر مدت زمان زندگی فرد تأثیر می‌گذارند.

ارتباط سبک زندگی با خطر مرگ و میر کمتر

برای این مطالعه، تیم تحقیقاتی از مجموعه داده‌های بیش از ۱۱۰۰۰ دوقلوهای بالغ استفاده کزد. میزان فعالیت بدنی شرکت کنندگان در مطالعه از طریق پرسشنامه‌های داده شده در سال های ۱۹۷۵، ۱۹۸۱ و ۱۹۹۰ ارزیابی شد. شرکت کنندگان در چهار گروه بی تحرک، متوسط فعال، فعال و بسیار فعال قرار گرفتند. و وضعیت شرکت کنندگان از نظر مرگ و میر تا سال ۲۰۲۰، یعنی در یک بازه زمانی ۴۵ سال، تحت نظر بود.

در پایان مطالعه، کانکانپا و تیم او دریافتند که بیش از یک سوم که در تقریبا ۴۰ درصد از شرکت کنندگان که در گروه «کم تحرک» قرار گرفته بودند تا ۲۰۲۰ جان خود را از دست داده بودند که بالاترین درصد مرگ و میزر در میان این ۴ گروه بود.

شرکت کنندگان در «گروه‌های فعال» بین ۱۵ تا ۲۳ درصد جان خود را به همه علل بیماری‌زا از دست داده بودند که آمار بسیار پائین تری از مرگ و میر را در مقایسه با گروه «کم تحرک» نشان می‌داد. کانکانپا گفت:من از این نتایج شگفت زده نشدم زیرا مطالعات مشاهده‌ای متعدد به طور مداوم ارتباط میان کم تحرکی و میزان مرگ و میر بالا را نشان داده بود.

سپس محققان سایر عوامل سبک زندگی از جمله شاخص توده بدنی (BMI)، وضعیت سلامتی، مصرف الکل و وضعیت سیگار کشیدن را در نظر گرفتند. با در نظر گرفتن این عوامل، میزان مرگ و میر پیش بینی شده برای شرکت کنندگان برای گروه کم تحرک به حداکثر ۷ درصد کاهش یافت. همچنین با در نظر گرفتن این عوامل محققان دریافتند که شرکت‌کنندگان در گروه‌های کم تحرک و بسیار فعال در مقایسه با گروه‌های نسبتا فعال و فعال، پیری بیولوژیکی سریع‌تری را تجربه کردند. بر اساس این مطالعه، محققان به این باور رسیدند ارتباط مفید ورزش طولانی مدت با کاهش خطر مرگ تنها به دلیل خود ورزش یا تحرک نیست بلکه تا حد زیادی به سایر عوامل مرتبط با سلامتی نیز مرتبط است. به جای اینکه فعالیت بدنی منظم دلیل کاهش خطر مرگ و میر باشد، در عوض ممکن است نشانگر یک شیوه زندگی سالم باشد و به افزایش طول عمر فرد کمک کند.